Σημασία έχει ο μαθητής και όχι το μάθημα

Κάποιοι από εσάς που βρίσκεστε σε αυτή τη θέση έχετε ακούσει από τον εκπαιδευτικό της τάξης σας: «Η τάξη προχωράει, δεν μπορώ να σταματήσω το μάθημα επειδή το παιδί σας έχει κενά. Βρείτε έναν τρόπο να συμπληρώσετε τα κενά..» Κανένας όμως εκπαιδευτικός δεν ρωτάει τον εαυτό του: «Γιατί αυτό το παιδί έχει κενά; Δεν καταλαβαίνει ή μήπως εγώ κάνω κάτι λάθος; Μήπως πρέπει να δοκιμάσω έναν άλλο τρόπο;»

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι εκπαιδευτικοί που όταν κάποιο παιδί κάνει κάποιο λάθος, κυρίως στην ορθογραφία, πιστεύει πώς για να διορθωθούν τα λάθη του πρέπει να τα γράψει ο μαθητής 10 φορές. «Έκανες πολλά λάθη. Να γράψεις τα λάθη σου 10 φορές», « Δεν έχεις διαβάσει πολλές φορές το κείμενο και η ανάγνωση σου δεν είναι καλή. Αύριο να το διαβάσεις στο σπίτι 20 φορές το κείμενο…» Και κανένας εκπαιδευτικός πάλι δεν ρωτάει τον εαυτό του: «Μήπως αν αλλάξω τον τρόπο που διδάσκω την ορθογραφία θα έχει καλύτερα αποτελέσματα; Μήπως αν διαβάσω εγώ πρώτα το κείμενο και με ακούσει ο μαθητής καταλάβει πώς πρέπει να είναι η τονικότητά του;»

Και επειδή οι μαθησιακές δυσκολίες έχουν γίνει και λίγο μόδα τη σημερινή εποχή και όλοι προσπαθούν να επωφεληθούν με κάθε τρόπο από αυτή τη κατάσταση ενισχύουν την άποψη ότι τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες πρέπει να διαβάζουν παραπάνω ώρες και φυσικά οι γονείς να πληρώνουν περισσότερα χρήματα είτε γιατί πρέπει να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα είτε γιατί χρειάζονται παράλληλη στήριξη στο σχολείο ή κάποιον εκπαιδευτικό σε καθημερινή βάση για να τους βοηθάει.

Την ψυχολογία όμως αυτών των παιδιών κανένας δεν την έχει σκεφτεί. Αυτά τα παιδιά γράφουν παραπάνω από τα άλλα παιδιά, διαβάζουν παραπάνω από τα άλλα παιδιά, προσπαθούν περισσότερο από τα άλλα παιδιά και επαναλαμβάνεται αυτή η κατάσταση χωρίς αποτέλεσμα.

Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε αυτή τη στιγμή είναι ο τρόπος διδασκαλίας έτσι ώστε να μπορούν να συμμετέχουν όλα τα παιδιά, να μπορούν όλα τα παιδιά να κατανοήσουν τα μαθηματικά και να μπορούν διαβάσουν δυνάτα ένα κείμενο χωρίς να ντρέπονται, να σηκώσουν το χέρι τους για να σηκωθούν στον πίνακα και να πουν μάθημα.

Σημασία λοιπόν έχουν οι μαθητές και όχι το πώς «πρέπει» να γίνεται το μάθημα.

Κανένας μαθητής δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει το μετρό στην ενήλική ζωή επειδή στην Ε΄δημοτικού είχε γράψει 5 στο διαγώνισμα της Γλώσσας.

Κανένας μαθητής δεν πήγε σινεμά με τους φίλους του επειδή στην Β’ δημοτικού δεν ήξερε απ’ έξω τις προπαίδειες. Αν όμως σε αυτή την ηλικία τα παιδιά δεν αρχίσουν να έχουν φίλους και να δημιουργούν παρέες με τους υπόλοιπους συμμαθητές τους επειδή καταλαβαίνουν οι ίδιοι ότι όσο και να προσπαθούν το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, τότε αυτό θα έχει αντίκτυπο στην ζωή τους. Άρα λοιπόν για να έχουμε θετικά αποτελέσματα στην εκπαίδευση και μαθητές με ίσες ευκαιρίες πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο διδασκαλίας για να μπορούν να συμμετέχουν ενεργά όλοι οι μαθητές.

Παπακώστα Νικολέττα
Παιδαγωγός, ειδικός παιδαγωγός